Jeden język do wszystkiego

Język angielski stał się językiem uniwersalnym nie dlatego, że ma największą liczbę rodzimych użytkowników (chiński i hiszpański mają więcej), ale dlatego, że ma największą liczbę osób nie będących rodzimymi użytkownikami języka.

Na przykład Chiny mają największą populację osób posługujących się językiem angielskim jako drugim językiem na świecie. W Korei rodzice poddają nawet swoje dzieci małej operacji pod język, dzięki czemu mogą bardziej płynnie wymawiać fonemy (które są bardziej skomplikowane do artykułowania dla osób mówiących w językach azjatyckich).

Przewaga języka angielskiego nad innymi jest niepodważalna. Hiszpański zasymilował setki słów z angielskiego. Co więcej, wiele struktur składniowych jest zmienianych przez obecność języka angielskiego w naszym języku: słynne "en base a" (na podstawie) jako anglikanizmu, czy niewłaściwe użycie gerunds, takie jak anglicyzowany przymiotnik i gerunds potomności.

Oczywiście, istnienie lingua franca niekoniecznie jest rzeczą negatywną. Niektórzy mogą twierdzić, że nas jednoczy, ponieważ wszyscy moglibyśmy się porozumieć za pomocą uniwersalnego języka. Ponadto angielski jest jednym z najłatwiejszych do nauczenia się języków: zmienność płci jest w większości przypadków oznaczana przymiotnikiem zaborczym, mniej koniugacji czasownikowych (zwłaszcza w porównaniu z hiszpańskim) i tak dalej.

Jest jednak o wiele więcej do powiedzenia na ten temat. Po pierwsze, ten fanatyzm w odniesieniu do języka angielskiego prowadzi do marginalizacji i wymierania innych języków. Pomyślcie o liczbie języków autochtonicznych, które znikają każdego dnia. A wraz z nimi zanika również ich kultura. Z tej właśnie idei rodzi się tak zwany "lingwistyczny imperializm": języki to nie tylko sposób komunikowania się, ale także przekazywania kultury.

Z tych powodów powinniśmy zastanowić się nad posiadaniem języka uniwersalnego. Musimy myśleć o tym, jak mówimy tak, jak myślimy (i na odwrót), i że w odniesieniu do komunikacji przekazujemy cały bagaż kultury.